Her gün, bir kadının hayata veda ettiği bir dünyada yaşıyoruz. Baharda açan bir çiçeğin solduğu, genç bir fidanın köklerinin kesildiği bir dünya… Geride sadece suskunluk, kırık kalpler ve kaybedilen umutlar kalıyor. Kadınlarımız, en değerli varlıklarımız, kendilerine ait hayalleri, arzuları, geleceği yaşamak için bir ömür boyu çalışırken, bir karanlık eller tarafından yok ediliyor. Ve biz, hep birlikte bu kayıpların içinde kayboluyoruz.

Her cinayet, bir hayatın sona ermesiyle bitmiyor. Geride kalan ailelerin, dostların, sokakların, mahallelerin, şehirlerin yüreğinde derin bir yara açıyor. Bir kadının canı, sadece onun değil, hepimizin kaybıdır. Çünkü kadın cinayetleri sadece bir bireyin hak ihlali değildir; toplumun vicdanına işlenmiş bir leke, adaletin yavaşça eridiği bir yara izidir.

Bir kadının ölümü, hepimizi derinden sarsmalı. Ve bu acı, her geçen gün daha büyük bir yük haline gelmeli. Ama biz unutmamalıyız. Onlar için sesimizi yükseltmeliyiz. Çünkü unutmak, kaybolan bir hayatı daha da silmek demek. Unutmak, her kayıptan sonra daha da sessizleşmek demek.

Unutma, unutturma. Çünkü her kadının, her hayatın değeri var. Onlar hak etmediler… Biz de hak etmiyoruz. Bu acıya son vermek için hep birlikte bir ses olmalıyız. Ve unutmayacağız; kaybolan her canı, her gülüşü… Her zaman hatırlayacağız.

__________________