Bazen her şey üst üste gelir. Sessiz kalırsın. Ne anlatmak istersin, ne de dinlenmek. Sadece susarsın. Çünkü yorulmuşsundur. Ama en çok da kendinden.

İnsan herkese anlayış gösterebilir, herkesi affedebilir, herkese “olsun” diyebilir. Ama sıra kendine geldi mi… işte orada durur. En ağır cümleleri kendine kurarsın. “Bunu da mı beceremedin?”, “Hep senin yüzünden oldu.” Kimse sana bu kadar sert olamazken, sen kendine acımazsın.

Belki güçlü olmak istiyorsun, belki alıştın yara almaya. Ama insanın kendiyle savaşı başka bir şey. Yüzüne gülüp, içten içe kendini tüketmek… dışarıdan belli olmaz. Ama sen bilirsin.

Bazen geceleri kimse yokken çıkar o ses: “Sen gerçekten iyi misin?” Cevap vermezsin. Çünkü ne söylesen eksik kalır.

İşte bu yüzden, insan bazen herkesten önce kendine sarılmayı öğrenmeli. Çünkü ne olursa olsun, en çok kendine lazımsın. Ve bir gün gerçekten iyi olmak istiyorsan, önce kendine acımayı değil, kendine şefkat etmeyi denemelisin.

__________________